អារម្ភកថា

យើងម្នាក់ៗតែងតែមានរឿងដែលខ្លួនដឹង ដឹងដោយស្រពេចស្រពិល ដឹងដែរតែដឹងខុស មិនដឹងទាល់តែសោះ ឬស្មានមិនដល់… និយាយដោយរួម បើប្រៀបធៀបរវាងអ្វីដែលខ្លួនដឹងនិងអ្វីដែលខ្លួនមិនដឹង គឺពិតជានៅឆ្ងាយពីគ្នាខ្លាំងសម្បើមណាស់។ ខ្ញុំគ្មានចេតនាចង់ថាឲ្យអស់លោកអ្នកដែលតាំងខ្លួនថាជាអ្នកចេះដឹងច្រើនអ្វីនោះទេ តែនេះគឺការពិត បើមិនជឿទេ សូមលោកអ្នកសាកល្បងឆ្លើយនឹងសំណួរក្នុងសៀវភៅមួយក្បាលនេះលមើល នោះលោកអ្នកនឹងពិតជាដឹងសខ្មៅមិនខាន។

ជាការពិតណាស់ ហេតុអ្វីបានជាបុព្វបុរសរបស់យើងចេះតែជំរុញឲ្យកូនចៅខំរៀនឲ្យច្រើន ពិនិត្យឲ្យច្រើន ដើម្បីឲ្យបានដឹងច្រើន ព្រោះការដឹងកាន់តែច្រើនវាគឺជាអ្វីដែលជួយយើងឲ្យប្រព្រឹត្តខុសកាន់តែតិច។ ការមិនដឹងមួយចំនួនអាចនឹងត្រូវចំណាយខ្ពស់ ដូចជាការមិនដឹងអំពីរឿងថែរក្សាសុខភាពឬមួយការប្រកបមុខរបរជាដើម។ ឯការមិនដឹងខ្លះទៀតអាចនឹងត្រូវរងគ្រោះថ្នាក់តកូនតចៅរាប់តំណ ដូចជាការមិនស្គាល់តម្លៃនៃការសិក្សាអប់រំ ឬការមិនចេះប្រមើលមើលពីជោគវាសនាអនាគតរបស់ប្រទេសជាតិជាដើម។

ដោយឡែកសៀវភៅ “តើអ្នកដឹងអ្វីខ្លះ?” នេះពុំមែនសំដៅលើការយល់ដឹងទៅលើផ្លូវជំនួញឬផ្នែកទស្សវិជ្ជាអ្វីទេ ចនឡយដ៍ និង ចន មិតឈិនសាន់ បានប្រមូលទិន្នន័យទាក់ទងទៅលើចំណេះដឹងផ្នែកវិទ្យាសាស្រ្ត និងរឿងពិតមួយចំនួនដែលទោះជាអស់លោកអ្នកអានធ្លាប់ឆ្ងល់ឬមិនឆ្ងល់ក៏ដោយ តែវាគឺជាជ្រុងនៃការយល់ដឹងអំពីអ្វីនៅជុំវិញខ្លួនយើង ដែលជួយបំបាត់ចម្ងល់ ផ្តល់ការបកស្រាយតាមរយៈទិន្នន័យ ការស្រាវជ្រាវ ឬហេតុផល ដែលជួយបន្ថែមដើមទុនដល់ជីវិតរបស់យើងក្នុងផ្លូវផ្សេងៗបានជាច្រើន ព្រោះថា ការដឹងរឿងនីមួយៗ ទោះជាមិនមានប្រយោជន៍ក្នុងផ្លូវមួយ ក៏គង់មានប្រយោជន៍ក្នុងផ្លូវផ្សេងទៀតមិនលែងឡើយ។ ទន្ទឹមនឹងសម័យបច្ចុបន្បជាសម័យនៃសកលភាវូបនីយកម្ម​ ហេតុនេះធនធានមនុស្សរបស់កម្ពុជាយើង គួរតែបានទទួលចំណេះដឹងគ្រប់ប្រភេទដែលប្រទេសជឿនលឿនដទៃគេមាន។

ធនធានធម្មជាតិលើពិភពលោកកាន់តែខ្សត់ខ្សោយទៅគួរឲ្យព្រួយបារម្ភ។ ធនធានធម្មជាតិមានកម្រិត យើងមិនអាចប្រមូលធនធានធម្មជាតិដែលបាត់បង់ទៅហើយឲ្យត្រឡប់មកវិញបាននោះទេ តែសំណាងល្អដោយសារមនុស្សយើងមានបញ្ញាដែលគ្មានព្រំដែន, ហេតុនេះនាពេលអនាគតខាងមុខ យើងត្រូវបង្កើនធនធានមនុស្សដែលកាន់តែមានកំណើនដ៏លឿនដូចបច្ចុប្បន្ននេះ។

អ្វីដែលយើងគ្រប់គ្នាត្រូវទទួលស្គាល់ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្នគឺ ចំណូលប្រចាំថ្ងៃរត់ស្ទើរតែមិនទាន់តម្លៃទំនិញ។ មនុស្សអាចនឹងហ៊ានធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាងដើម្បីឲ្យមានជីវិតរស់សូម្បីតែប្រជ្រៀតគ្នាឬជាន់ពីលើគ្នា ពុំមាននរណាហាមឃាត់នរណាបានឡើយ។ អ្នកណាមានប្រៀប (កម្លាំងកាយឬបញ្ញា) អាចនឹងទទួលបានខ្យល់ដកដង្ហើមបរិបូណ៍ជាងគេ។ ផ្ទុយទៅវិញ បើយើងខ្សោយទាំងកម្លាំងទាំងបញ្ញា យើងនឹងក្លាយទៅជាឈ្នាន់របស់គេដែលអាចរស់ទាំងត្រដរឬថប់ដង្ហើមស្លាប់។ ហេតុដូច្នេះមធ្យោបាយសំខាន់របស់យើងចាប់ពីពេលនេះទៅអនាគត គឺមានតែជំរុញបណ្តុះបញ្ញាដល់ប្រជាជនយើងឲ្យទៅជាធនធានដ៏មានគុណភាពប៉ុណ្ណោះ ទើបយើងអាចប្រឈមមុខនឹងវិបត្តិអតិផរណាពេលអនាគតបាន។

ខ្ញុំសង្ឃឹមថា សៀវភៅមួយក្បាលនេះគឺជាចំណែកមួយជួយឲ្យមិត្តអ្នកអានបានដឹងពីអ្វីជុំវិញខ្លួនកាន់តែទូលំទូលាយមួយកម្រិតថែមទៀត។

គឹម ចាន់ណា

顾客评价 (0)